آدمهای زهر آلود

هیچوقت فکر کرده اید بد ترین ادم ها چه کسانی هستند؟بد ترین منظورم اسیب زننده ترین است.

حرف های آدم های بد زبان درد دارد.بعضی هایش خیلی.اما به قول مریم :حد اقل حرفشان را توی رو میزنند.میدانی که اگر ازت دلخوری دارند حالا با زبان خوب یا بد به روی خودشان می آورند. حد اقل میفهمی ازت بدشان می آید.میدانی مقابلشان چه جور موضع بگیری.میدانی که باید شانه هایت را بیندازی بالا و رد بشوی یا باید رابطه ات را باهاشان کم کنی…

من فکر میکنم آسیب زننده ترین آدم ها آنهایی هستند که حرف هایشان را مستقیم نمیزنند.منظورم آن هایی نیست که غیبت میکنند.نه..حتی آنها هم آسیب زننده ترین آدم ها نیستند.چون وقتی کسی پشت سر کسی غیبت میکند همه بعد از یک مدت یاد میگیرند در حد سرگرمی بهش نگاه کنند. توی فرهنگ ما غیبت یک جور سرگرمی است .همه ما می دانیم که بقیه پشت سرمان غیبت میکنند..و خوب که چی؟ما هم پشت سر بقیه غیبت میکنیم…این به آن در..

 اما آنهایی که  در قالب حواس پرتی…با بیگناهی تمام ، یواش یواش روابط آدم ها را با هم زهر آلود میکنند.آن هایی که با یک سوال بیجا.. یک جمله ناشی از سادگی اعتماد ادمها را به هم سست میکنند…به نظر من آن ها خیلی آسیب زننده اند .

مثلا به زن میگویند: شوهرت خیلی مرد خوبیه.اینقدر بامزه بود اونروز رفتم شرکتشون منشیش از خنده غش کرده بود..

یا شما به  هر دلیلی  مریضی  را بهانه کرده اید..یا واقعا مریض بوده اید  و  مهمانی خانه مادرتان نرفته اید..طرف از راه میرسد و به مادرتان میگوید:فلانی کو؟

مریضه.

اهان اخه امروز من به شوهرش زنگ زدم گفت میخوان شب برن خونه مامانش اینا..گفتم شاید برای این نیومده..

یا..

– کی خانومت از ماموریت میاد؟

– فردا صبح

– ااا.. صبح ها که از اصفهان (مثلا)به تهران پرواز نیست…

این چیز ها در ظاهر اهمیتی ندارند.حرف هایی هستند که زده میشوند همینجوری ..وسط یک دیالوگ..اما آنکسی که آن را شنیده نمیتواند فراموشش کند.حتی منطقی ترین آدم هم جمله های اینجوری یک جایی ته ذهنش می مانند .حد اقل آدم هایی که مثل من ذهن های وسواسی دارند این یک جایی می ماند تا بعدا خودش را نشان بدهد.

مثلا از ان به بعد هر بار دخترتان بهانه بیاورد که نمیتواند بیاید خانه تان…شما شک میکنید که میرود خانه مادر شوهرش و که ذلیل و بد بخت خانواده شوهرش است..

هربار همسرتان از ماموریت بیاید احساس میکنید ساعت پروازش را دروغ گفته است…از خودتان میپرسید: مگر من جلویش را گرفته ام؟چرا توی زندگی با من احساس امنیت نمیکند که بتواند به من بگوئید حرف هایش را..یا به من بگوید که من را نمیخواهد …

اگر به تان  میگفتند: شوهرت با منشیش میخوابد .. میدانستید چرت است…ان چیزی که چرت بودنش معلوم نیست این اشاره های پنهان بی گناهانه است که ظاهرا از سر حواس پرتی و همینجوری از دهن آدم ها میپرد…

آدم ها باید توی رابطه هایشان خیلی خیلی خیلی تکلیفشان با هم معلوم باشد که این چیز ها زهر الود نکند فضای بینشان را.. و متاسفانه توی جامعه ما..که آدم ها به خاطر حفظ ادب حرف ها را توی روی هم نمیزنند.اعتماد ها خیلی شکننده تر از اینست که مقابل اینجور زهر ها مقاومت کند …

اما واقعا چرا بعضی آدم ها بد ذاتند ؟نه بد ذات نیستند..حقیرند .دوستی  و اعتماد انگار میترساندشان. از زهر الود کردن روابط ادمها با هم چه لذتی میبرند؟میخواهند همه چیز را به لجن بکشند تا زندگی خودشان کمتر حقیر به نظر برسد بهتر نیست ادم مستقیم نظرش را بگوید یا اگر جرات تحمل تبعات کارش ران دارد ساکت بماند(من معمولا در این دسته جای میگیرم) اصلا نظر ندهد…تا اینکه اینجوری به این شیوه حقیرانه و شغال وار توی روابط ادم ها زهر بریزد؟ببینم شما جزو کدام دسته هستید؟ یکوقت دیدید ناخوداگاه دارید این کار را میکنید… حواستان باشد..اگر یکوق متوجه شدید که دلتان میخواهد غیر مستقیم به کسی چیزی را حالی کنید بدانید که یک جایی توی شخصیت خودتان اشکال دارد.