بچین سیب حوا را !

 

عشق پذیرش است.همیشه ازین جمله متنفر بوده ام : کی گفته اصلا که عشق پذیرش است ؟ از اینکه میگویند اگر کسی را دوست داری نباید تغییرش را بخواهی.که باید ادم ها را همانطور که هستند دوست داشته باشی.واقعا کدامیک از ما طرفمان را همانطور که هست دوست داریم؟کدام یک از ما برای راحتی خودمان هم که شده بخشهایی از زندگی یا اخلا ق یا ظاهر طرف را در ناخوداگاهمان سانسور نمیکنیم ؟این پذیرش مطلق از کجا میاید؟ اینجور اگر باشد دیگر معنا ندارد عشقی که هر روزش ساختن وساختن است.میشود همان مذهب.که بپذیریش.که سوال نکنی… که شک نکنی.عشق بدون شک که عشق نیست.عشقی که تویش یک جایی وارسی احساسهایت را کنار بگذاری.اصلا یک جای وسط راه ولشان کنی.ان قدر عادت زده بشوی که دیگر قلبت برای طرف نتپد.بشود جزئی روزمره از زندگیت….مثل خدایی که میپیچیش لای سجاده و میگذاریش توی تاقچه و هیچوقت دوباره نگاهش نمیکنی که ببینی چقدر تغییر کرده. همانطور مثل خدا هر روز بدون وارسی دوباره وبی شک دوباره میگویی الرحمن الرحیم … به شریکت میگویی دوستت دارم ..دوستت دارمی که از سر عادت ادا میشود و رابطه ای که میشود ثبت سالگردها و خاطره ها در موبایل تا زنگش به یادمان بیاورد که کادویی هول هولکی بخریم. آنا دوستم دارد جدا میشود.میگوید : خوان خیلی خوب است اما من دیگه ادمی که بودم نیستم .این زندگی مشترک اینقدر روزمره شده که دارم میمیرم. (توضیح میدهم که انا دوستم اهل اوکراین است.دخترهای جنوب اسپانیا هنوز به این حد از رشد اجتماعی نرسیده اند که به دلایلی مثل احساس روزمرگی طلاق بگیرند .) مثل همیشه بهش میگویم که خوب کاری میکند ولی اینرا هم اضافه میکنم که اگر طرف را دربست قبول نمی کرد، اگر دهسال پیش ، هشت سال پیش سه سال پیش به طرف یاداوری میکرد که این زندگی روزمره را نمیخواهد شاید دچار این احساس مرگ نمیشد…سکوت کردن همیشه بدترین راه حل زندگی مشترک است .تکرار این جمله کلیشه ای مسخره که اگر طرف را دوست داری باید همه چیزش را بپذیری…این را به خودت میگویی و هی سکوت میکنی و هی سکوت میکنی تا یکروز که اینهمه سکوت خفه ات میکند بعد انوقت است که د یگر باید بروی…. نمی گویم طرف را از ارمانش دور کنید .نمیگویم دائما سر طرف جیغ بکشید.نمیگویم تحقیرش کنید…فقط گاهی نگاهش بدارید توی ان لحظه و به جای دوستت دارم زورکی که احساسش نمیکنید باهاش راجع به احساس واقعیتان حرف بزنید.راجع به روزمرگی…راجع به ناراحتی هایی که اگر گفته نشوند بزرگ و بزرگتر میشوند تا زندگی را برایتان ناممکن میکنند …راجع به لحظه های خشم.حسادت و تنهایی . بعضی وقتها نمی فهمیم خدایی که لای سجاده روی تاقچه گذاشته ایم مدتهاست گندیده است.که ایمان و عشق و اعتقاد هم نیاز به هوای تازه دارند…نیاز به بی قراری…نیاز به شک…وگرنه رابطه هایمان میشود همان زنگ موبایلی که یادمان می اورد مناسبتی دیگر است..وقت نمازی دیگر …. هدیه ای دیگر …و روزمرگی هایی که سنت ، اسم عشق رویشان میگذارد. سوال کردن سیب حوا ست..حرف زدن هم..شک کردن هم..نپذیرفتن ان چیز هایی که به عنوان درست به خوردمان میدهند هم….عشق پذیرش نیست…دستتان را دراز کنید شاخه  سنگین از سیب  همین نزدیکی هاست.